شعرهای من

شمع دلسوز منم در شب تاری که تویی

به دو عالم نفروشم غم یاری که تویی

از کجا آمده این عشق کجا برده مرا

بی قرارم نرسیدم به قراری که تویی

نیش خنجر به زبان داشت به لب آب حیات

مست و زخمی‌شده ام با گل خاری که تویی

ماه بر حول زمین گشت و زمین بر خورشید

من سرگشته بچرخم به مداری که تویی

چه کنم دام بلا پهن شده در ره عشق

چون مسلح شده با چشم خماری که تویی

قدرت چشم تو از تیر کمان بیشتر است

دل صیاد شده صید شکاری که تویی

حس آرامش من حاصل آغوش تو بود

شدم آواره‌ی غربت ز دیاری که تویی

این محال ست که از لوح دلم پاک شوی

فرش دل پر شده از نقش نگاری که تویی

#الهام_ملک_محمدی

یاد ز ما نمی‌کنی روی به ما نمی‌کنی

مثل زمانه‌‌‌ای به کس آه وفا نمی‌کنی

یک دم اگر ببینی ام جان به فدا دهم تو را

باز مرا ندیدنت ... ، لطف چرا نمی‌کنی ؟؟

از من اگر که خواستی جان ببری خودت بیا ...

پیش تو چون بلا شدم دفع بلا نمی‌کنی ؟؟

خاک شدم به راه تو پا بگذار روی چشم

منتظرت نشسته ام .. شور به پا نمی‌کنی ؟؟

آه قفس شکسته‌‌‌ای بال مرا تو چیده ای

می‌گذری ز من ولی باز رها نمی‌کنی

این دل ناامید من از تو طمع بریده است

صاحب صد عمارتی ، خانه بنا نمی‌کنی ...

#الهام_ملک_محمدی

روز ازل عشق تو شد باعث پیدایش من

من خود طوفان و تو هم ساحل آرامش من

هیچ عجب نیست که با دست خودت رام شدم

در بر و آغوش تو جا می‌شود آسایش من

از دل و جانم زده ام تا که غمت بیش کنم

چهره ام از گریه پر است این همه پیرایش من

لختی امانم بده‌‌‌ای دیده دمی‌پلک ببند

سیل محبت به ره افتاده از این بارش من

با دل پر مهرت اگر بر سر من دست کشی

تا قد و بالای بلندت برسد دانش من

صحبت خود نیست ولی با تو سخن‌ها دارم

با خطر شورش چشمت چه کند سازش من ؟؟